Sinds een tijdje hebben de media de activisten van Velodossier ontdekt. Nieuwe chouchou's zijn geboren! Want Velodossier gaat verder waar de klassieke fietsactivisten stoppen en dat trekt de aandacht. Met de slogan 'Geef jezelf een fietspad cadeau' speelden ze in op de nieuwe trend van bottom-up initiatieven en vergaarden ze een budget om het “recht op een veilig fietspad” afdwingbaar te maken, of alleszins te onderzoeken of dat kan. Verder verzamelen ze getuigenissen over plekken die onveilig zijn voor fietsers, op http://velodossier.be/. Daarmee zit dit initiatief helemaal op het snijvlak van klassiek lobbywerk en het nieuwe 'zelf doen'.
Bij Bral kennen we de initiatiefnemers van Velodossier al lang. Een van hen werkt d'ailleurs bij ons - dat helpt natuurlijk. We vragen Joost, Dami en Bert of dit een teken is dat burgers het stilaan over nemen van een falende overheid. En waar hun motivatie vandaan komt.
Bij Bral kennen we de initiatiefnemers van Velodossier al lang. Een van hen werkt d'ailleurs bij ons - dat helpt natuurlijk. We vragen Joost, Dami en Bert of dit een teken is dat burgers het stilaan over nemen van een falende overheid. En waar hun motivatie vandaan komt.
“Komt jullie engagement voor dit initiatief voort uit frustratie ten opzichte van een falende overheid?”
Joost: “Ja toch wel. Het is al zoveel jaar dat we wachten op degelijke fietsinfrastructuur in Brussel. Er worden positieve stappen gezet, maar het gaat zo traag. En er zijn nochtans niet eens grote budgetten nodig voor fietsinfrastructuur. We krijgen ook al jaren beloften maar we vorderen nauwelijks. Ze blijven straten aanleggen waar niet veilig op gefietst kan worden. Terwijl geen enkele overheid het in z’n hoofd zou halen om een straat aan te leggen waarop je niet of niet goed met de auto kan rijden. Een niet berijdbare straat, met de auto berijdbaar dan, zou nooit jamais een vergunning krijgen. Maar niet befietsbaar kan nog altijd. Dat frustreert ons inderdaad mateloos. Dus organiseren we ons om zelf de noodzakelijke duw te geven aan de realisatie van veilige fietspaden. Toen in Frankrijk een activist een wijziging van de reglementering afdwong die befietsbaarheid tot een noodzakelijke voorwaarde maakte van het vergunningsbeleid, althans in één stad, dachten we: dat moeten we hier ook gedaan krijgen.”
“Is het volgens jullie een nieuwe stap in een evolutie naar een terugtredende overheid (Luc Huyse: "Hebben regeringen en hun bemanning wel voldoende slagkracht?") en bewoners die steeds meer verantwoordelijkheid overnemen? Genre: Neem macht weg van politici en geef het terug aan de mensen?” (1)
Joost: “Wel, als uit ons onderzoek blijkt dat we genoeg rechtsgrond hebben om voor de rechter de realisatie van een concreet fietspad af te dwingen, in een concreet geval, dan zullen we dat niet nalaten. Daar moeten we geen twee keer over nadenken dan. Ik vind niet dat we daarmee in de plaats treden van de overheid. Maar we dwingen hen wel om hun verplichtingen ten opzichte van de bevolking na te komen. Als blijkt dat we kans maken om het te winnen voor de rechtbank, is dat omdat er een recht bestaat op basis van de wet. Dan hebben wij die wet niet gemaakt hé. Maar zo heel gemakkelijk ligt het echter niet. Dat soort van juridisch werk vraagt veel tijd en kennis.”
"Maar jullie bepalen dan wel waar welk fietspad moet komen terwijl het normaal gezien de uitvoerende macht is die de prioriteiten kiest?”
Dami: “Ja OK maar als zij het niet doen, dan moeten de burgers het wel in hun plaats doen toch? Trouwens, het is niet zeker dat we naar de rechter kúnnen. Misschien moeten we eerst een nieuwe ordonnantie (Brusselse wet) zien te forceren, een wijziging aan de reglementering of zo. Dat zouden we even interessant vinden.”
“En eis je hiermee ook een plaats op die het traditionele middenveld evenmin bekleedt?”
Joost: “Ja, zij staan dichter bij het beleid natuurlijk. Fietsorganisaties als Fietsersbond en GRACQ in Brussel nemen een rol van expert op in adviesraden en lanceren sensibiliserende initiatieven maar dit soort initiatieven nemen ze niet. Vooral het dreigen met juridische stappen past niet bij hun werking, ook al denk ik dat ze dit zouden kunnen doen. Maar ere wie er toekomt, Fietsersbond heeft ons crowdfundingproject wel mee helpen ondersteunen”
“Hoe zit het met de mensen die jullie bereiken en mobiliseren? Anderstaligen? Expats? ...?”
Bert: “We communiceren in meerdere talen en we bereiken ook wel expats, ja. We krijgen positieve respons van heel wat mensen. En negatieve van politici, die niet snappen waarom we de normale orde van politieke en democratische beslissingen niet respecteren. Ze zouden beter moeten weten: als burger kun je je nog op andere manieren inzetten voor de verbetering van je leefomgeving dan om de 5 jaar het mandaat te geven aan een politicus.”
“Hebben jullie een idee nu wat jullie zullen doen met de input over gevaarlijke plekken die je zal ontvangen? Gaan jullie je inzetten voor 1 dan wel een andere locatie? Is er dus een vorm van selectie? Of zijn ze allemaal even belangrijk en dienen ze vooral om te illustreren hoe erg het is?”
Dami: “In eerste instantie leggen we vandaag de nadruk op het documenteren en het verzamelen. Dit gebeurt heel participatief – we spreken af met de mensen die onze camera willen gebruiken om een plek te filmen en hebben contact met hen via sociale media of via mail – en we leren er dus veel nieuwe mensen mee kennen. We zullen zien of we een lijn zien in de inzendingen. Sowieso laten we hier rustig nog een zomer tijd voor. Nadien bekijken we met een advocaat hoe we verder gaan. Het is nog te vroeg om te zeggen hoe dit precies zal verlopen.”
(1): Zie hierover de volgende tekst van De Wakkere Burger :
"Vandaag stellen we, op vlak van burgerparticipatie, inderdaad een verschuiving vast van ‘mee-praten’ over het beleid richting ‘mee-doen’ en ‘mee-werken’. Er duiken meer en meer initiatieven op van actieve burgers die zelf aan de slag gaan rond maatschappelijke uitdagingen: van samentuinders over repaircafés en deelwinkels tot klimaatneutrale acties. De aanwezigheid van deze burgerinitiatieven is in een aantal buurlanden zelfs de onderbouw gaan vormen van het officiële overheidsbeleid. Over het kanaal voerde huidig prime minister David Cameron in 2010 zijn kiescampagne rond de idee van ‘Big Society’: een slankere overheid én een samenleving die meer taken en verantwoordelijkheden kan opnemen. De Big Society werd door de regering-Cameron met veel omhaal gelanceerd. “Neem macht weg van politici en geef het terug aan de mensen”. (...) In de discussie over participatiesamenleving en terugtredende overheid mag één belangrijk element zeker niet ontbreken: Wat zijn de kerntaken van die overheid? Welke rol moet de overheid in een solidaire samenleving altijd blijven op nemen?"
http://www.dewakkereburger.be/index.php/de-wakkere-burger-blogt/terzake-magazine/238-de-partticipatiesamenleving
Joost: “Ja toch wel. Het is al zoveel jaar dat we wachten op degelijke fietsinfrastructuur in Brussel. Er worden positieve stappen gezet, maar het gaat zo traag. En er zijn nochtans niet eens grote budgetten nodig voor fietsinfrastructuur. We krijgen ook al jaren beloften maar we vorderen nauwelijks. Ze blijven straten aanleggen waar niet veilig op gefietst kan worden. Terwijl geen enkele overheid het in z’n hoofd zou halen om een straat aan te leggen waarop je niet of niet goed met de auto kan rijden. Een niet berijdbare straat, met de auto berijdbaar dan, zou nooit jamais een vergunning krijgen. Maar niet befietsbaar kan nog altijd. Dat frustreert ons inderdaad mateloos. Dus organiseren we ons om zelf de noodzakelijke duw te geven aan de realisatie van veilige fietspaden. Toen in Frankrijk een activist een wijziging van de reglementering afdwong die befietsbaarheid tot een noodzakelijke voorwaarde maakte van het vergunningsbeleid, althans in één stad, dachten we: dat moeten we hier ook gedaan krijgen.”
“Is het volgens jullie een nieuwe stap in een evolutie naar een terugtredende overheid (Luc Huyse: "Hebben regeringen en hun bemanning wel voldoende slagkracht?") en bewoners die steeds meer verantwoordelijkheid overnemen? Genre: Neem macht weg van politici en geef het terug aan de mensen?” (1)
Joost: “Wel, als uit ons onderzoek blijkt dat we genoeg rechtsgrond hebben om voor de rechter de realisatie van een concreet fietspad af te dwingen, in een concreet geval, dan zullen we dat niet nalaten. Daar moeten we geen twee keer over nadenken dan. Ik vind niet dat we daarmee in de plaats treden van de overheid. Maar we dwingen hen wel om hun verplichtingen ten opzichte van de bevolking na te komen. Als blijkt dat we kans maken om het te winnen voor de rechtbank, is dat omdat er een recht bestaat op basis van de wet. Dan hebben wij die wet niet gemaakt hé. Maar zo heel gemakkelijk ligt het echter niet. Dat soort van juridisch werk vraagt veel tijd en kennis.”
"Maar jullie bepalen dan wel waar welk fietspad moet komen terwijl het normaal gezien de uitvoerende macht is die de prioriteiten kiest?”
Dami: “Ja OK maar als zij het niet doen, dan moeten de burgers het wel in hun plaats doen toch? Trouwens, het is niet zeker dat we naar de rechter kúnnen. Misschien moeten we eerst een nieuwe ordonnantie (Brusselse wet) zien te forceren, een wijziging aan de reglementering of zo. Dat zouden we even interessant vinden.”
“En eis je hiermee ook een plaats op die het traditionele middenveld evenmin bekleedt?”
Joost: “Ja, zij staan dichter bij het beleid natuurlijk. Fietsorganisaties als Fietsersbond en GRACQ in Brussel nemen een rol van expert op in adviesraden en lanceren sensibiliserende initiatieven maar dit soort initiatieven nemen ze niet. Vooral het dreigen met juridische stappen past niet bij hun werking, ook al denk ik dat ze dit zouden kunnen doen. Maar ere wie er toekomt, Fietsersbond heeft ons crowdfundingproject wel mee helpen ondersteunen”
“Hoe zit het met de mensen die jullie bereiken en mobiliseren? Anderstaligen? Expats? ...?”
Bert: “We communiceren in meerdere talen en we bereiken ook wel expats, ja. We krijgen positieve respons van heel wat mensen. En negatieve van politici, die niet snappen waarom we de normale orde van politieke en democratische beslissingen niet respecteren. Ze zouden beter moeten weten: als burger kun je je nog op andere manieren inzetten voor de verbetering van je leefomgeving dan om de 5 jaar het mandaat te geven aan een politicus.”
“Hebben jullie een idee nu wat jullie zullen doen met de input over gevaarlijke plekken die je zal ontvangen? Gaan jullie je inzetten voor 1 dan wel een andere locatie? Is er dus een vorm van selectie? Of zijn ze allemaal even belangrijk en dienen ze vooral om te illustreren hoe erg het is?”
Dami: “In eerste instantie leggen we vandaag de nadruk op het documenteren en het verzamelen. Dit gebeurt heel participatief – we spreken af met de mensen die onze camera willen gebruiken om een plek te filmen en hebben contact met hen via sociale media of via mail – en we leren er dus veel nieuwe mensen mee kennen. We zullen zien of we een lijn zien in de inzendingen. Sowieso laten we hier rustig nog een zomer tijd voor. Nadien bekijken we met een advocaat hoe we verder gaan. Het is nog te vroeg om te zeggen hoe dit precies zal verlopen.”
(1): Zie hierover de volgende tekst van De Wakkere Burger :
"Vandaag stellen we, op vlak van burgerparticipatie, inderdaad een verschuiving vast van ‘mee-praten’ over het beleid richting ‘mee-doen’ en ‘mee-werken’. Er duiken meer en meer initiatieven op van actieve burgers die zelf aan de slag gaan rond maatschappelijke uitdagingen: van samentuinders over repaircafés en deelwinkels tot klimaatneutrale acties. De aanwezigheid van deze burgerinitiatieven is in een aantal buurlanden zelfs de onderbouw gaan vormen van het officiële overheidsbeleid. Over het kanaal voerde huidig prime minister David Cameron in 2010 zijn kiescampagne rond de idee van ‘Big Society’: een slankere overheid én een samenleving die meer taken en verantwoordelijkheden kan opnemen. De Big Society werd door de regering-Cameron met veel omhaal gelanceerd. “Neem macht weg van politici en geef het terug aan de mensen”. (...) In de discussie over participatiesamenleving en terugtredende overheid mag één belangrijk element zeker niet ontbreken: Wat zijn de kerntaken van die overheid? Welke rol moet de overheid in een solidaire samenleving altijd blijven op nemen?"
http://www.dewakkereburger.be/index.php/de-wakkere-burger-blogt/terzake-magazine/238-de-partticipatiesamenleving